Σαν σήμερα, 14 Ιουλίου 1992, το κέντρο της Αθήνας τραντάχτηκε από μια δολοφονική επίθεση που δεν σημάδεψε μόνο την πολιτική σκηνή, αλλά και την καρδιά ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Στόχος ήταν ο υπουργός Γιάννης Παλαιοκρασάς. Θύμα, ένας 20χρονος φοιτητής, ο Θάνος Αξαρλιάν. Ένας νέος που δεν έφταιγε σε τίποτα. Κι όμως, 32 χρόνια μετά, η μνήμη του ξεθώριασε. Όπως συχνά συμβαίνει στη χώρα που όλα τα ξεχνά.
Η επίθεση: Όταν ο τρόμος χτύπησε στο κέντρο της Αθήνας
Η ώρα ήταν περίπου 12:20 το μεσημέρι, Τρίτη 14 Ιουλίου 1992. Ο τότε Υπουργός Οικονομικών Γιάννης Παλαιοκρασάς βρισκόταν στην οδό Καραγιώργη Σερβίας, έξω από το κεντρικό υπουργείο, επιβιβαζόμενος στη θωρακισμένη Mercedes του.
Η τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη είχε στήσει καρτέρι από απέναντι. Από ταράτσα πολυκατοικίας εκτόξευσαν αντιαρματική ρουκέτα RPG-7, στοχεύοντας το όχημα του υπουργού. Η ρουκέτα αστόχησε, χτύπησε το πίσω μέρος του αυτοκινήτου και εξερράγη στο δρόμο, ανάμεσα σε ανυποψίαστους περαστικούς.
Ο Γιάννης Παλαιοκρασάς δεν τραυματίστηκε. Αντίθετα, ο 20χρονος Θάνος Αξαρλιάν, φοιτητής του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Παντείου, τραυματίστηκε θανάσιμα από τα θραύσματα. Ένας νέος που απλώς περπατούσε, περιμένοντας να περάσει απέναντι, σκοτώθηκε σε δευτερόλεπτα.
Ποιος ήταν ο Θάνος Αξαρλιάν
Ο Θάνος Αξαρλιάν καταγόταν από τη Χίο, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Ήταν κοινωνικός, γελαστός, ενεργός φοιτητής. Ονειρευόταν να ασχοληθεί με τη διπλωματία, να ταξιδέψει στον κόσμο, να συμβάλει θετικά στην κοινωνία.
Εκείνη την ημέρα βρισκόταν στο Σύνταγμα για ένα μάθημα, είχε μόλις τελειώσει και κατευθυνόταν προς το σπίτι του. Η μοίρα και η βία τον βρήκαν απροειδοποίητα.
Το σοκ και η οργή της κοινωνίας
Η επίθεση συγκλόνισε την Ελλάδα. Οι εικόνες του νεκρού φοιτητή στην άσφαλτο μεταδόθηκαν σε όλα τα δελτία ειδήσεων. Η κοινή γνώμη ξέσπασε σε οργή — όχι μόνο για την τυφλή βία, αλλά και για τη βαθιά αίσθηση αδικίας: ένας αθώος, νεαρός πολίτης, πλήρωσε με τη ζωή του τις "πολιτικές επιλογές" κάποιων τρομοκρατών.
Για πολλούς, η δολοφονία του Θάνου Αξαρλιάν ήταν η αρχή του τέλους της κοινωνικής "ανοχής" απέναντι στην τρομοκρατία. Οι θεωρίες "πολιτικής βίας" γκρεμίστηκαν στο πρόσωπο ενός 20χρονου που δεν ανήκε σε κανένα «σύστημα».
Η τιμή της πολιτείας – και η λήθη της κοινωνίας
Τα πρώτα χρόνια μετά τη δολοφονία του, η πολιτεία και η κοινωνία τίμησαν τη μνήμη του. Το 1995, στήθηκε αναθηματική στήλη στο σημείο της επίθεσης, στη συμβολή Καραγιώργη Σερβίας και Κολοκοτρώνη. Το όνομά του δόθηκε σε αίθουσες, πάρκα, εκδηλώσεις.
Η μητέρα του, Ιουλία Αξαρλιάν, με αξιοπρέπεια και δύναμη ψυχής, κράτησε ζωντανή τη φλόγα της μνήμης, χωρίς εκδίκηση, αλλά με επιμονή για δικαιοσύνη.
Και όμως… κάθε χρόνο οι παρόντες γίνονται λιγότεροι. Η μνήμη του Θάνου Αξαρλιάν ξεθωριάζει, χαμένη ανάμεσα σε πολιτικά ξεχάσματα, κοινωνική αμνησία και νέες κρίσεις που διεκδικούν χώρο στο σήμερα.
32 χρόνια μετά: Ποιοι θυμούνται;
Σήμερα, το σημείο της επίθεσης περνούν καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι. Οι περισσότεροι αγνοούν τι συνέβη εκεί. Οι νεότεροι δεν τον γνωρίζουν καν. Δεν υπάρχουν αφιερώματα στα μεγάλα μέσα, ούτε δημόσιες τελετές ευρείας εμβέλειας. Μόνο λίγοι — η οικογένεια, φίλοι, κάποιοι που δεν ξέχασαν — αφήνουν ένα λουλούδι στη μνήμη του.
Ο Θάνος Αξαρλιάν δεν ήταν ήρωας με δική του επιλογή. Ήταν απλώς ένας από εμάς. Και ίσως γι’ αυτό θα έπρεπε να τον θυμόμαστε περισσότερο.
Η σιωπή δεν είναι δικαιοσύνη
Σε μια χώρα που έχει μάθει να ξεχνά, η αδικία γίνεται διπλή όταν οι αθώοι χάνονται και η μνήμη τους εξανεμίζεται. Η υπόθεση του Θάνου Αξαρλιάν δεν είναι μόνο ιστορικό γεγονός. Είναι καθρέφτης της σχέσης μας με τη μνήμη, με τη δικαιοσύνη και με την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Τριάντα δύο χρόνια μετά, ο ελάχιστος φόρος τιμής είναι να μην ξεχάσουμε. Όχι για λόγους πολιτικής, αλλά για λόγους ανθρωπιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου