Αθήνα, 6 Ιουλίου 2015.
Ο ήλιος ανατέλλει πάνω από το Σύνταγμα. Στην Πλατεία, λίγοι πανηγυριστές έχουν ξεμείνει από το προηγούμενο βράδυ. Σηκώνουν ελληνικές σημαίες, φωνάζουν «Όχι!», τραγουδούν «Το ’χουμε!» και ρίχνουν σποραδικά ζεϊμπέκικα μπροστά απ’ τα ΜΑΤ – που αυτή τη φορά δεν απαντούν.
Ο ελληνικός λαός, μόλις 12 ώρες πριν, έστειλε ένα ηχηρό 61,3% Όχι στο δημοψήφισμα.
Όχι στα μέτρα. Όχι στην λιτότητα. Όχι στην Ευρώπη όπως την ξέραμε.
Ή τουλάχιστον, έτσι νόμιζε.
Στο Μαξίμου όμως, το κλίμα είναι διαφορετικό.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης, με κράνος και μηχανάκι, αναχωρεί για... μόνιμη άδεια.
Ο πρωθυπουργός, με το γνωστό βλέμμα ανάμεσα σε «είμαι χαλαρός» και «δε μου λες, παίζει Grexit;», ετοιμάζεται να αναμετρηθεί με τους Θεσμούς — χωρίς το πιο θεσμικό του asset.
Το mail Χαρδούβελη μόλις μπήκε στο συρτάρι με την ένδειξη:
«Να το κοιτάξουμε – τώρα φαίνεται light».
Στις Βρυξέλλες, το κλίμα παγερό. Ο Σόιμπλε σηκώνει φρύδι.
Ο Ντάισελμπλουμ μασάει στυλό.
Η Μέρκελ σκέφτεται αν το «Nein» προφέρεται το ίδιο σε ελληνικά.
Και κάπου εκεί, το «Όχι» του λαού αρχίζει να μεταφράζεται:
«Όχι μεν, αλλά υπό όρους.»
«Όχι σε αυτά, ναι σε κάποια άλλα.»
«Όχι ναι... μάλλον ναι.»
Ο ΣΥΡΙΖΑ γράφει ιστορία:
Μέσα σε 24 ώρες, μετατρέπει ένα ηχηρό δημοψήφισμα σε ήσυχη υπαναχώρηση, χωρίς ν’ ανοίξει μύτη (μόνο κάτι καταθέσεις).
Το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης" ξαναμπαίνει στο ντουλάπι δίπλα στον ΕΝΦΙΑ – που ούτε καταργήθηκε, ούτε ξεχάστηκε.
Αντιθέτως, πολλαπλασιάστηκε.
Η 6η Ιουλίου καταγράφεται έτσι στην Ιστορία ως:
📌 Η μέρα που το «Όχι» απέκτησε αστερίσκο,
📌 η Ελπίδα μπήκε σε αναστολή,
📌 και η Πρώτη Φορά Αριστερά πέρασε για πρώτη φορά απ’ το ταμείο.
Ένας λαός είπε "Όχι".
Και η κυβέρνηση απάντησε:
«Κατάλαβα. Ναι λοιπόν.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου