⚔️ «ΑΤΤΙΛΑΣ 1»: Η πληγή που δεν έκλεισε ποτέ

Στις 20 Ιουλίου 1974, η Κύπρος ξύπνησε υπό τις ερπύστριες μιας οργανωμένης και βίαιης τουρκικής στρατιωτικής εισβολής, γνωστής ως «Αττίλας 1». Πίσω από τις τυπικές αναφορές περί «ειρηνευτικής επέμβασης» κρύβεται η σκληρή πραγματικότητα: μια ωμή παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας, της κυριαρχίας ενός ανεξάρτητου κράτους και των βασικών αρχών του ανθρωπισμού.

🇬🇷 Η ελληνική πλευρά: προδομένη, όχι θύτης

Η Τουρκία επιχείρησε να εμφανιστεί ως εγγυήτρια της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο. Όμως η αλήθεια είναι πως εκμεταλλεύτηκε το πραξικόπημα της χούντας κατά του Μακαρίου, για να υλοποιήσει έναν πολυετή σχεδιασμό διαμελισμού του νησιού. Δεν επρόκειτο για απλή επέμβαση — επρόκειτο για προκαθορισμένη εισβολή με στρατηγικό στόχο την κατάληψη κυπριακού εδάφους.

Η Ελλάδα εκείνης της εποχής βρισκόταν υπό χούντα. Η ίδια η Δημοκρατία είχε καταλυθεί στην Αθήνα, πόσο μάλλον στην Κύπρο. Ο ελληνικός λαός, τόσο στην ηπειρωτική χώρα όσο και στην Κύπρο, δεν ήταν υποκινητής — ήταν θύμα διπλής προδοσίας: από μέσα (στρατιωτικό καθεστώς) και απέξω (τουρκική επιθετικότητα).

🕊️ Οι συνέπειες: προσφυγιά, θάνατος, εθνικός ακρωτηριασμός

Ο «Αττίλας 1» δεν ήταν μια απλή στρατιωτική επιχείρηση. Ήταν η απαρχή μιας ανθρωπιστικής τραγωδίας:

• Πάνω από 200.000 Ελληνοκύπριοι εκτοπίστηκαν από τα σπίτια τους

• Χιλιάδες αγνοούμενοι και νεκροί

• Ιερά μνημεία, πολιτιστικά σύμβολα και εκκλησίες βεβηλώθηκαν ή καταστράφηκαν

• Ολόκληρες περιοχές ελληνοκυπριακής ζωής σβήστηκαν από τον χάρτη

Η εισβολή, που βαπτίστηκε «Αττίλας» — όνομα που παραπέμπει στον βάρβαρο κατακτητή της Ευρώπης — δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνειών: ο στόχος ήταν η κατάκτηση.

📜 Το Διεθνές Δίκαιο και η Σιωπή

Η Ελλάδα και η Κύπρος επί δεκαετίες επισημαίνουν το αυτονόητο: η τουρκική εισβολή του 1974 παραβίασε κατάφωρα τον Χάρτη του ΟΗΕ, τις αρχές της Συνθήκης Εγγυήσεως του 1960 και κάθε έννοια εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής κυριαρχίας.

Κι όμως, η διεθνής κοινότητα — παρά τα ψηφίσματα, τις εκθέσεις και τις κατά καιρούς δηλώσεις — επέλεξε τη σιωπή. Μια σιωπή επιλεκτική, που αποκαλύπτει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Γιατί όταν παραβιάζεται το διεθνές δίκαιο στην Ουκρανία, η διεθνής κατακραυγή είναι ομόθυμη, άμεση και ορατή. Όταν όμως η Κύπρος φέρει επί μισό αιώνα το βάρος της τουρκικής κατοχής, η μνήμη των ισχυρών θολώνει, και η ηθική τους πυξίδα χάνει τον προσανατολισμό της.

Πώς είναι δυνατόν να καταδικάζεται με τέτοιο σθένος η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία — και σωστά — όταν η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο παραμένει ατιμώρητη; Γιατί η εδαφική ακεραιότητα και η εθνική κυριαρχία να είναι έννοιες επιλεκτικής εφαρμογής;

Υπάρχουν τελικά εισβολές που "επιτρέπονται";

🔥 Δεν ξεχνώ

Ο «Αττίλας 1» δεν είναι απλώς ιστορία. Είναι ανοιχτή πληγή. Είναι η υπενθύμιση ότι όταν η αδικία δεν τιμωρείται, επαναλαμβάνεται. Και όσο η Κύπρος παραμένει κομμένη στα δύο, η ελληνική φωνή θα θυμίζει σε όλους πως δεν υπάρχει λύση δίχως δικαιοσύνη.

Δεν ξεχνώ. Δεν συμβιβάζομαι. Δεν παραιτούμαι.