🕊 Σολωμός Σολωμού – Δύο δολοφονίες

Η δολοφονία που συγκλόνισε την Κύπρο – Η σιωπή της Αθήνας – Το αιώνιο σύμβολο του Ελληνισμού

📍 Το ιστορικό πλαίσιο – Οι μέρες του Αυγούστου 1996

Αύγουστος 1996. Η Κύπρος βιώνει μια από τις πιο τεταμένες περιόδους μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Η Πορεία των Μοτοσυκλετιστών 🚲, με συμμετοχές από όλη την Ευρώπη, κατέληξε στα οδοφράγματα της Δερύνειας, σε μια μαζική αντικατοχική διαμαρτυρία.
Στις 11 Αυγούστου, ο Τάσος Ισαάκ – ξάδερφος και φίλος του Σολωμού – λιντσαρίστηκε μέχρι θανάτου από Γκρίζους Λύκους και μέλη των κατοχικών δυνάμεων, υπό το βλέμμα της UNFICYP που παρέμεινε απαθής. Η εικόνα του Ισαάκ να ξεψυχά, ανυπεράσπιστος, ράγισε καρδιές και γέννησε οργή.

⚡ 14 Αυγούστου – Η στιγμή που ο Σολωμός πέρασε στην Αθανασία

Τρεις ημέρες μετά, στις 14 Αυγούστου, διαδήλωση διαμαρτυρίας συγκεντρώνεται ξανά στη Δερύνεια. Ο 26χρονος Σολωμός Σολωμού, με βήμα σταθερό και βλέμμα αποφασισμένο, περνά την ουδέτερη ζώνη.
Μπροστά στις κάμερες και τους φωτογράφους, σκαρφαλώνει στον ιστό με την τουρκική σημαία. Δεν έχει όπλο, δεν έχει πέτρα, δεν έχει κανένα μέσο επίθεσης. Μόνο την πρόθεση να κατεβάσει το σύμβολο της κατοχής.

Τότε, τρεις σφαίρες τον βρίσκουν – μία στο λαιμό, μία στο πρόσωπο, μία στο στήθος. Ο Σολωμός καταρρέει αιμόφυρτος, αφήνοντας την τελευταία του πνοή μπροστά σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, μπροστά στον κόσμο ολόκληρο.

Η φωτογραφία εκείνης της στιγμής θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη του Ελληνισμού. 🕯

⚖ Οι δολοφόνοι με ονοματεπώνυμο – Η ατιμωρησία

Οι δράστες καταγράφηκαν καθαρά στις κάμερες. Ήταν μέλη των κατοχικών δυνάμεων και οπλισμένοι πολιτικοί υπάλληλοι του ψευδοκράτους. Η Κυπριακή Δημοκρατία εξέδωσε διεθνή εντάλματα σύλληψης. Κανείς δεν συνελήφθη.
Οι δολοφόνοι συνέχισαν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, με την Τουρκία να τους καλύπτει πλήρως και τη διεθνή κοινότητα να περιορίζεται σε «καταδίκες στα λόγια».

🇬🇷 Η απούσα ελληνική κυβέρνηση – Η δεύτερη δολοφονία

Η τότε ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με την πρόκληση: να σταθεί δίπλα στους Κυπρίους και να απαιτήσει δικαιοσύνη, ή να διαφυλάξει τις «ισορροπίες» με την Τουρκία υπό το πρίσμα της προσέγγισης και των ευρωπαϊκών συζητήσεων.
Δυστυχώς, η επιλογή ήταν η δεύτερη.

Αντί για σκληρή αντίδραση, η Αθήνα περιορίστηκε σε ήπιες δηλώσεις και «διπλωματικά διαβήματα» που χάθηκαν στον αέρα. Ούτε κυρώσεις, ούτε διεθνής εκστρατεία, ούτε ουσιαστική πίεση.
Για πολλούς Έλληνες και Κυπρίους, αυτή η στάση αποτέλεσε δεύτερη δολοφονία – τη δολοφονία της ελπίδας ότι η μητέρα πατρίδα θα υπερασπιζόταν τα παιδιά της.

🕊 Από άνθρωπος – σε σύμβολο

Η εικόνα του Σολωμού να ανεβαίνει προς τη σημαία, ξέροντας ότι μπορεί να πεθάνει, έγινε σύμβολο αντίστασης απέναντι στην τουρκική κατοχή και στην εθνική υποταγή.
Το όνομά του δόθηκε σε δρόμους, πλατείες, σχολεία. Η θυσία του τραγουδήθηκε, ζωγραφίστηκε, γράφτηκε σε ποιήματα. Για τους Έλληνες της Κύπρου και της Ελλάδας, ο Σολωμός δεν είναι μόνο μνήμη – είναι ζωντανή υπενθύμιση ότι η ελευθερία θέλει αίμα και θάρρος.

🌍 Η διεθνής σιωπή – Ένα έγκλημα μπροστά στις κάμερες

Παρά τη δημοσιότητα και το γεγονός ότι το έγκλημα καταγράφηκε σε βίντεο, ο κόσμος παρακολούθησε χωρίς να υπάρξει πραγματική παρέμβαση. Ο ΟΗΕ περιορίστηκε σε εκκλήσεις για «αυτοσυγκράτηση», η ΕΕ εξέφρασε «ανησυχία». Η Τουρκία δεν λογοδότησε ποτέ.
Αυτή η ατιμωρησία δείχνει πόσο αδύναμοι είναι οι διεθνείς μηχανισμοί όταν συγκρούονται με την πολιτική ισχύ και τα συμφέροντα.

📜 Επίλογος – Η σημαία και η ψυχή

Στις 14 Αυγούστου 1996, ο Σολωμός Σολωμού απέδειξε ότι υπάρχει κάτι ανώτερο από τον φόβο: η αξιοπρέπεια.
Η πράξη του ήταν γνήσια, χωρίς καμία πρόθεση προβολής, χωρίς σχέδιο ηρωισμού. Ήταν η αυθόρμητη αντίδραση ενός ανθρώπου που δεν άντεξε να βλέπει το σύμβολο της κατοχής να κυματίζει στο έδαφος της πατρίδας του.

Και ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο μήνυμα που μας αφήνει:
📢 Όταν οι κυβερνήσεις σιωπούν, όταν η διεθνής κοινότητα κλείνει τα μάτια, μένει η φωνή και το παράδειγμα των ανθρώπων που επιλέγουν να σταθούν όρθιοι, ό,τι κι αν κοστίσει.