Γεννήθηκε σαν σήμερα, 27 Ιουλίου 1948
🖤 Ο Παύλος. Μονάχα το μικρό του φτάνει για να ανοίξει πληγές και μνήμες. Ήταν φτιαγμένος από άλλο υλικό: από ρεύμα, ποίηση και ουσία. Ένα πρόσωπο που δεν ήθελε να ανήκει πουθενά — γι’ αυτό κι ανήκει παντού. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1948, στην Αθήνα. Πέθανε στις 6 Δεκεμβρίου 1990. Δεν πρόλαβε να γεράσει. Δεν χωρούσε ο χρόνος στην ψυχή του.
🎸 Η «Σπυριδούλα» και ο ήχος του δρόμου
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ο Παύλος συνεργάζεται με τους αδερφούς Βασίλη και Νίκο Σπυρόπουλο, ιδρυτές της Σπυριδούλας, ενός από τα πρώτα γνήσια ελληνικά ροκ συγκροτήματα. Το αποτέλεσμα ήταν εκρηκτικό:
🕊️ Το 1979 κυκλοφορεί ο ιστορικός δίσκος «Φλου» — ένας δίσκος-ορόσημο που φέρνει το ροκ στους δρόμους της Αθήνας και στη γλώσσα του κόσμου.
Ο Παύλος τραγουδά την απόγνωση του σύγχρονου ανθρώπου:
«Μες στο πλήθος είμαι μόνος, δεν έχω τίποτα να πω…»
⚡ Ροκ εν ριπή ψυχής. Η φωνή του δεν είναι «μουσική»: είναι καρφί στην καρδιά του καθωσπρεπισμού, πυρκαγιά στο βόλεμα. Ο δίσκος θεωρείται δικαίως ο θεμέλιος λίθος της ελληνικής ροκ σκηνής.
🎬 Ο «Ασυμβίβαστος»: Ο ρόλος που του ταίριαζε απόλυτα
Την ίδια χρονιά, το 1979, ο Παύλος πρωταγωνιστεί στην ταινία «Ο Ασυμβίβαστος» του Ανδρέα Θωμόπουλου, μαζί με τις Βέρα Κρούσκα και Μπέττυ Λιβανού.
Δεν υποδύεται έναν ρόλο — τον εαυτό του παίζει. Έναν μουσικό που αρνείται να συμβιβαστεί με την κοινωνία, την αγορά, τη μετριότητα. Όλα εκείνα δηλαδή που αρνιόταν και ο ίδιος στη ζωή του.
📽️ Η ταινία έγινε cult. Η μουσική υπόκρουση, οι εικόνες των Εξαρχείων, το βλέμμα του Παύλου — όλα μιλούν για μια γενιά που ψάχνει διέξοδο, φως, νόημα. Και συχνά το πληρώνει ακριβά.
🎶 «Να μ’ αγαπάς»: Ένα ερωτικό μανιφέστο
Ανάμεσα στα πιο ευαίσθητα κομμάτια που ηχογράφησε ποτέ, ξεχωρίζει το «Να μ’ αγαπάς» — σε στίχους και μουσική δική του, ηχογραφημένο λίγο πριν τον «Φλου». Ένα τραγούδι-ψίθυρος, χωρίς εντυπωσιακές κιθάρες ή φωνητικές κορώνες. Μονάχα μια φωνή που ικετεύει χωρίς να ταπεινώνεται:
«Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς...»
❤️ Τραγούδι για όλους εκείνους που κουβαλούν μέσα τους μια μικρή καταστροφή. Που γνωρίζουν πως η αγάπη δεν σώζει πάντα, αλλά τουλάχιστον κρατάς το χέρι κάποιου πριν πέσεις.
💉 Το τέλος: Μια βελόνα, μια ήττα
Ο Παύλος δεν έκρυψε ποτέ τις εξαρτήσεις του. Δεν έκανε «καριέρα πάνω στην αυτοκαταστροφή», όπως κατηγορήθηκε — έκανε τέχνη πάνω στον εαυτό του. Πάλευε, έπεφτε, ξανασηκωνόταν. Αλλά το σώμα του δεν άντεξε.
🕯️ Στις 6 Δεκεμβρίου 1990, βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση ηρωίνης, στο πατρικό του σπίτι στο Νέο Ηράκλειο. Ήταν μόλις 42 ετών.
Ο θάνατός του ήρθε την ίδια ημέρα με τον μετέπειτα φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, 18 χρόνια αργότερα. Σύμπτωση γεμάτη νόημα: ο Παύλος είχε τραγουδήσει για όλους τους “Αλέξηδες” αυτής της χώρας, πριν ακόμη γεννηθούν.
🖋️ Ο απόηχος: Πιο ζωντανός από ποτέ
Ο Παύλος δεν πρόλαβε να δει την εποχή του Spotify, των φεστιβάλ, της mainstream ροκ. Ίσως και να μη χωρούσε σε αυτά. Όμως τα τραγούδια του ακούγονται πιο έντονα από ποτέ. Οι στίχοι του γίνονται συνθήματα σε τοίχους και ψίθυροι σε ακουστικά λεωφορείου.
Δεν έγινε ποτέ μέρος του «συστήματος». Δεν πρόλαβε να γίνει «ιερό τέρας». Έμεινε πρίγκιπας — του περιθωρίου, της αλήθειας, των Εξαρχείων.
🎤 Παύλος Σιδηρόπουλος (1948–1990)
«Μέσα στο πλήθος είμαι μόνος… μα δεν ανήκω σε κανέναν»
🖤 Και έτσι τον θυμόμαστε. Όρθιο, ραγισμένο, δικό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου