🎭 Γιώργος Γαβριηλίδης - Ο κύριος του ελληνικού κινηματογράφου

Ο αθόρυβος ευπατρίδης που έκλεβε την παράσταση

Στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου υπάρχουν ηθοποιοί που έλαμψαν χωρίς να κρατήσουν ποτέ τον πρώτο ρόλο. Που πέρασαν μέσα από την οθόνη με διακριτικότητα, χωρίς θόρυβο, αλλά με τέτοια ποιότητα και ύφος, ώστε έμειναν αλησμόνητοι. Ο Γιώργος Γαβριηλίδης ήταν ένας από αυτούς. Ένας ηθοποιός με σπάνια θεατρική καλλιέργεια, κύριος με "Κ" κεφαλαίο, ο οποίος ενσάρκωσε με συνέπεια τον ρόλο του ευγενή, του καλλιεργημένου αστού, του κομψού συνομιλητή.

👶 Μια ζωή θεατρική από την κούνια

Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1908 στη Νίκαια. Η τέχνη τού ήταν κληρονομιά: γιος των ηθοποιών Περικλή και Αγγέλας Γαβριηλίδη, μεγάλωσε μέσα στα σανίδια και τα φώτα της σκηνής. Φοίτησε στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου και το θεατρικό του ντεμπούτο έγινε το 1925, σε ηλικία μόλις 17 ετών, με το έργο «Ο Ψυχοπατέρας» του Ξενόπουλου.

Η πορεία του στη σκηνή υπήρξε πολυετής και πολυσχιδής. Πρωταγωνίστησε σε θεατρικά σχήματα, συνεργάστηκε με μεγάλους ηθοποιούς και υπηρέτησε με ήθος όλα τα είδη: από κλασικό δράμα μέχρι μουσική επιθεώρηση.

🎬 Σινεμά με άρωμα παλαιάς Αθήνας

Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο σημειώθηκε το 1936, στην ελληνοτουρκική παραγωγή «Ο Κακός Δρόμος». Όμως ο Γαβριηλίδης έγινε ευρύτερα γνωστός και αγαπητός τη δεκαετία του ’50 και του ’60, μέσα από τις ταινίες της Φίνος Φιλμ και άλλων παραγωγών της «χρυσής εποχής» του ελληνικού σινεμά.

Σε αντίθεση με πολλούς δευτεραγωνιστές που υποδύονταν λαϊκούς τύπους ή καρικατούρες, ο Γαβριηλίδης παρέμεινε στυλοβάτης της αστικής κομψότητας. Ήταν ο καθηγητής, ο διπλωμάτης, ο οικογενειάρχης παλαιάς κοπής· ένας χαρακτήρας που προσέδιδε αίσθηση επιπέδου και πολιτισμένης ειρωνείας στις ιστορίες που υπηρετούσε.

🌟 Ρόλοι που τον όρισαν

Ο Γιώργος Γαβριηλίδης δεν έκλεβε την παράσταση με εξάρσεις. Τη χρωμάτιζε με ευφυΐα και λεπτότητα. Ανάμεσα στις πιο χαρακτηριστικές του ερμηνείες:

• «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» (1968): ως ο κοσμοπολίτης πατέρας, Τζον Πάρκερ, σύμβολο μιας ευρωπαϊκής Αθήνας σε σύγκρουση με το νεανικό πάθος.

• «Μια τρελλή τρελλή σαραντάρα» (1970): ως Τζορτζ Χατζηθωμάς, με εκείνη την ειρωνική αστικότητα που έκανε τη Βλαχοπούλου να λάμπει.

• «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965): δίπλα στον Λάμπρο Κωνσταντάρα, σε μια πολιτική σάτιρα όπου ο ίδιος υποδύεται τον έμπειρο «παλαιό» του πολιτικού κόσμου.

• «Η γυναίκα μου τρελάθηκε» (1966): ως αστός σύζυγος με προβληματισμό και λεπτό χιούμορ.

• «Ο Ηλίας του 16ου» (1959): σε ρόλο-κλειδί της υπόθεσης, δίνοντας κύρος σε ένα αστυνομικό σενάριο που ισορροπούσε ανάμεσα στη δράση και την κωμωδία.

Κάθε του εμφάνιση θύμιζε αθηναϊκό σαλόνι δεκαετίας ’50: καθαρότητα λόγου, άνεση στις κινήσεις, πειθαρχία και μέτρο.

💘 Η σχέση ζωής με τη Μαρίκα Κρεββατά

Ο Γιώργος Γαβριηλίδης υπήρξε παντρεμένος με την ηθοποιό Μαρίκα Κρεββατά, μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές της ελληνικής κωμωδίας. Η σχέση τους δεν ήταν πάντα στο προσκήνιο — για χρόνια κρατήθηκε μακριά από τη δημοσιότητα, αλλά ήταν βαθιά, μακροχρόνια και δημιουργική. Οι δυο τους συνεργάστηκαν σε πολλές παραστάσεις, συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον στη σκηνή όπως και στη ζωή.

🕊️ Το τέλος ενός ευγενή

Ο Γιώργος Γαβριηλίδης πέθανε στις 23 Ιουλίου 1982, σε ηλικία 74 ετών, από πνευμονικό οίδημα. Η κηδεία του έγινε στο Γ’ Νεκροταφείο Νίκαιας, στην πόλη που τον γέννησε. Η απουσία του πέρασε αθόρυβα, όπως και η ζωή του — όμως το αποτύπωμα του παρέμεινε ανεξίτηλο.

🧾 Κληρονομιά και μνήμη

Ο Γαβριηλίδης υπήρξε η ενσάρκωση της αξιοπρέπειας στο ελληνικό θέατρο και σινεμά. Παρά τους δευτερεύοντες ρόλους, ποτέ δεν υπήρξε δεύτερος. Το όνομά του συνοδεύει μια εποχή όπου το ήθος και η αρχοντιά δεν φωνάζονταν — υπήρχαν. Κι αν σήμερα οι ταινίες του προβάλλονται ξανά και ξανά στην τηλεόραση, είναι γιατί εκεί, στις μικρές του σκηνές, ο θεατής βρίσκει κάτι από την παλιά, αυθεντική Αθήνα.

Ο Γιώργος Γαβριηλίδης δεν ήταν ο αστέρας. Ήταν ο ήλιος πίσω από τη σκηνή. Κι αυτό, για τους ανθρώπους του θεάτρου και του πολιτισμού, είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα.