BΛΕΠΕΙ Η ΜΟΙΡΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ;

Μοιάζει περίεργο. Δεν συνηθίζεται να γράφουν για αυτήν συχνά. Όμως δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιόμαστε αν ο «Θεός» του ποδοσφαίρου παίζει μαζί μας. Δεν έπρεπε να μπλέκεται στην κουβέντα μας. Δεν έπρεπε να της αρέσει το ποδόσφαιρο. Δεν συνηθίζεται άλλωστε τα «θηλυκά» να παρακολουθούν τις εξελίξεις στον συγκεκριμένο χώρο. Δεν μοιάζει όμως με τις υπόλοιπες.  Είναι διαφορετική. Έχει μπει στην ζωή μας για τα καλά και δεν δείχνει να σκέφτεται να μας εγκαταλείψει. Πιστεύει πως εμπλουτίζει το άθλημα με ενδιαφέρον. Πως προσθέτει ίντριγκα και πως δίχως αυτήν, τα πράγματα θα ήταν μονότονα. Για αυτό συνεχίζει εδώ και χρόνια το έργο της. Τόσο αθόρυβα. Τόσο απρόβλεπτα. Τις τελευταίες ημέρες έχει σιγήσει. Περιμένει και αυτή, όπως και εμείς, την έναρξη του Αγγλικού πρωταθλήματος. Τότε θα εμφανιστεί ξανά. Το «θύμα» της για ακόμα μία φορά δεν είναι γνωστό. Το αντίκτυπο όμως που θα προκαλέσει θα συζητηθεί.  Δεν ξέρουμε πολλά για αυτήν, παρά μόνο ορισμένα πρόσωπα που της κέντρισαν το ενδιαφέρον. Σε αυτά, μεταξύ άλλων, συμπεριλαμβάνονται ο Thierry Henry, o Van Persi, o Frank Lampard και o Petr Cech Έχετε μπερδευτεί; Δεν είναι παράλογο.  Ας τα ξεκαθαρίσουμε λίγο.

Ο Henry έπαιζε στην Arsenal. Έχει συνδεθεί με την ιστορία της. Έχει πετύχει με αυτήν και είναι οπαδός της. Το 2006, έπειτα από 7 χρόνια παρουσίας ,αποχώρησε. Πήγε στην Barcelona. Εκεί πέτυχε το μοναδικό πράγμα που δεν κατάφερε στην Αγγλία. Να κατακτήσει το Champions League. Τα χρόνια πέρασαν. Νοστάλγησε τους Κανονιέρηδες και ζήτησε να επιστρέψει. Ο Arsene Wenger δεν το σκέφτηκε πολύ. Ο Γάλλος επέστρεψε για 3 μήνες. Στο πρώτο του παιχνίδι, μετά την επιστροφή του, μπήκε αλλαγή. Σκόραρε με το δικό του μοναδικό τρόπο. Με πλασέ. Η Arsenal κέρδισε με 1-0 και ο Henry βίωσε αυτό που ίσως να σκεφτόταν το προηγούμενο βράδυ. Η μοίρα βοήθησε και το όνειρο του έγινε πραγματικότητα.

Επόμενα πρόσωπα που ήρθε σε επαφή μαζί τους, θεωρούνται ο Van Persie , ο Frank Lampard και ο Petr Cech. Βασική ομοιότητα μεταξύ τους αποτελεί το γεγονός πως έχουν συνδεθεί με δύο ομάδες και πως δύσκολα μπορούσες να τους αναλογιστείς με διαφορετική φανέλα. Ο πρώτος με την Arsenal. Οι άλλοι δύο με την Chelsea. Όλοι όμως άλλαξαν «στρατόπεδο». Οι λόγοι ήταν διαφορετικοί. Ο Ολλανδός πήγε στην Γιουνάϊτεντ για να μην αποχωρήσει την επόμενη χρονιά ως ελεύθερος από τους Gunners. Στο πρώτο του παιχνίδι εναντίον τους σκόραρε. Δεν χρειάστηκε μάλιστα πολύ. Δέκα λεπτά ήταν αρκετά. Το ότι δεν πανηγύρισε, δεν άλλαξε την γνώμη των περισσότερων φίλων των Κανονιέρηδων για την απόφασή του. 

Από την άλλη, ο Frank Lampard από πολλούς θεωρείται η ζωντανή ιστορία της Chelsea. Μαζί της κατέκτησε τα πάντα, αναδείχθηκε ατομικά και ταυτίζεται με τις επιτυχίες των «μπλε». Ο χρόνος όμως πέρασε και δεν τον παρέκαμψε. Άμεση συνέπεια ήταν η αποχώρησή του από τους Λονδρέζους και η μετακόμιση του στην Αμερική. Δεν άργησε όμως η στιγμή που επέστρεψε. Αυτήν την φορά για λογαριασμό της Manchester City. Κόντρα στην Chelsea δεν ξεκίνησε βασικός. Χρησιμοποιήθηκε στο δεύτερο ημίχρονο όμως σαν αλλαγή. Η πρώην ομάδα του κέρδιζε 0-1 και διατηρούσε ζωντανές τις όποιες ελπίδες διέθετε για να συνεχίσει να διεκδικεί το πρωτάθλημα. Ο Lampard όμως δεν της το επέτρεψε. Πάτησε χορτάρι και ισοφάρισε. Ναι, δεν πανηγύρισε. Πολλοί ερμήνευσαν την έκφραση του ως θλιμμένη. Κάνεις δεν ξέρει. Ίσως να ενδιαφερόταν περισσότερο για το παρελθόν, παρά για το παρόν του.

Τέλος, το 2015 την Chelsea εγκατέλειψε ο Petr Cech. Μετακόμισε στην Arsenal. Πρώτο του παιχνίδι με το κανόνι στο στήθος αποτέλεσε το παιχνίδι στο Community Shield κόντρα στην πρώην ομάδα του. Από αυτήν την μονομαχία βγήκε νικητής. Απόλυτος νικητής. Δεν επέτρεψε στους πρώην συμπαίκτες του να τον κερδίσουν και η Arsenal κατέκτησε το τρόπαιο.

Πολλά τέτοιου είδους παραδείγματα μπορούμε να βρούμε. Τα παραπάνω επιλέχθηκαν ως τα πιο εντυπωσιακά. Όπως και να χει, η Μοίρα, βλέπει Αγγλικό ποδόσφαιρο. Και μεταξύ μας.. καλά κάνει. 

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΑΚΟΣ

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ «ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ» ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Γεννήθηκε το 1976 στην Ρώμη. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στην πόλη του. Εκεί πήγε σχολείο, εκεί μεγάλωσε, εκεί έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα. Το ποδόσφαιρο μπήκε στην ζωή του σε ηλικία 13 ετών. Πρώτη του ομάδα ήταν η ερασιτεχνική ΑΣ Λοντινζιάνι, στην οποία παρέμεινε για 3 χρόνια. Έκει διακρίθηκε. Ξεχώρισε. Δεν ήταν δυνατό να παραμείνει σε τόσο χαμηλό επίπεδο. Έγινε 16. Άρχιζε να ωριμάζει. Τότε μπήκε στην ζωή του η Ρόμα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο Τότι παρέμεινε στην Ρόμα από το 1996 μέχρι το 2017. Δεν πήρε ποτέ μεταγραφή. Δεν σκέφτηκε ποτέ να το κάνει. Οι ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν ήταν πάρα πολλές. Θα μπορούσε να διαθέτει τα διπλάσια χρήματα ή να έχει κατακτήσει πολλούς περισσότερους τίτλους σε σχέση με τους μόλις 4 που κατάφερε να σηκώσει στην Ρόμα. Και όμως. Ο Τότι παρέμεινε. Για τον ίδιο έμοιαζε με αδίκημα να εγκαταλείψει την πόλη που διακρίθηκε για να ζήσει κάτι διαφορετικό. Την θεωρούσε οικογένεια του και δεν θα την άφηνε για κάποιους πιο πλούσιους συγγενείς. Εξιδανίκευσε την πόλη του στο μυαλό του, με άμεση συνέπεια γρήγορα να γίνει το αγαπημένο παιδί της εξέδρας. Για τους φιλάθλους της Ρόμα ο Τότι παρομοιάζεται με έναν αληθινό Ρωμαίο. Σαν φυσιογνωμία και σαν χαρακτήρας. Ξανθός, με ανοιχτά μάτια όπως λέγεται ότι ήταν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Άξεστος, δίχως τρόπους, απότομος αλλά και πλακατζής. Μία περίεργη αλλά ταυτόχρονα τόσο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. 

Δεν ήταν όμως μόνο τα χαρακτηριστικά του που τον ταύτιζαν με τους οπαδούς της πόλης του. Ήταν και η αδιαμφισβήτητη προσφορά του καθώς σε 601 εμφανίσεις με την αγαπημένη του φανέλα, σημείωσε 248 γκολ. Στην καριέρα του αναμετρήθηκε με τους καλύτερους και κατάφερε να κερδίσει τον σεβασμό όλων. Είναι άλλωστε τεράστιο επίτευγμα να δηλώνουν θαυμαστές σου ποδοσφαριστές όπως ο Μαραντόνα, ο Μπουφόν ή ο Μαλντίνι, παρά το γεγονός ότι δεν ανταμείβεται με κάποιο τρόπαιο ή με ένα χρηματικό ποσό. Δεν είναι λοιπόν μεγάλος ο αριθμός των κυπέλλων που ο «Καπιτάνο» πανηγύρισε με την ομάδα της καρδιάς του. Είναι η καθολική αναγνώρισή προς το πρόσωπό του από κάθε ποδοσφαιρόφιλο.

Ίσως μόνο έναν να μην κατάφερε να κερδίσει. Τον χρόνο. Αυτός πέρασε γρήγορα και δεν του άφησε περιθώρια. Στις 28 Μαΐου 2017 κλείνει την καριέρα εναντίον της Τζένοα. Η ώρα έφτασε. Ο τεράστιος αυτός ποδοσφαιριστής σταματάει. Αφήνει την Ρόμα. Φεύγει. Στο αντίο του δεν αντέχει. Βουρκώνει. Μαζί του δακρύζουν 80000 άνθρωποι που έχουν κατακλύσει το Ολύμπικο. Ποιος ξέρει; Μπορεί και ο χρόνος να κατάλαβε πως στην περίπτωση του έκανε λάθος. Πως κύλησε γρήγορα και δεν σταμάτησε για λίγο. Πως πήρε βιαστικά μαζί του τον τελευταίο «ρομαντικό» που έβγαλε το ποδόσφαιρο.

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: Δημήτρης Μανάκος